Dziś budzik jak zwykle zadzwonił o 8:00, Maciek już nie spał, a ja jakoś jak zwykle zebrać się nie mogłam. Zbieranie się zajęło nam sporo czasu, bo tu pakowanie namiotu, tu mycie, tu pakowanie sakw. Koło 10:00 wyjeżdżamy z Vișeu de Sus i kierujemy się na Borșa. Droga robi się coraz gorsza, wszędzie pełno dziur, przez co gorzej się jedzie. Poza tym pupa już boli :P
Ok. 11:30 dojeżdżamy do Borșa, gdzie w Penny Market robimy większe zakupy. Jemy po lodzie i ruszamy w dalszą drogę. Po chwili naszym oczom ukazuje się piękny znak...



Już wiedziałam, że ta droga nie będzie zjeżdżać w dół. Zaczął się podjazd, ja od razu miałam dość, zwłaszcza że jechaliśmy przez las i nie było kompletnie żadnych widoków. Ale jechać trzeba było.



Na ok. 30 kilometrze trafiamy na mały wodospad, więc można było na chwilę zamoczyć nóżki i się odprężyć :)





Po chwili relaksu znów ruszamy w drogę, gdzie mija nas camper na polskich rejestracjach.



Po kilometrze dojeżdżamy do jakiegoś pensjonatu/restauracji, pod którym wcześniej mijany camper się zatrzymał. Podjechaliśmy i przywitaliśmy się. Pasażerami campera okazało się małżeństwo wraz z koleżanką z Ostrołęki. Chwilę porozmawialiśmy i zaczęliśmy obserwować krówkę, która jak prawdziwa dama chciała wejść do restauracji, zamuczała pod drzwiami, a gdy nikt jej nie wpuścił, to poszła dalej :) Przezabawnie to wyglądało :)





Zaczęliśmy się powoli zbierać do dalszej drogi, ja już jechałam w stronę podjazdu, kiedy pan Zenek zaproponował, że może nas przez te górki podwieźć. Po upewnieniu się, że dla nich to nie problem (i tak jechali w tamtą stronę) zgodziliśmy się i zapakowaliśmy nasze rowery na bagażnik, a sami usadowiliśmy się w środku. Po drodze zastanawialiśmy się, gdzie wysiąść. Maciek miał plan, żeby jechać do Suceavy, żeby obejrzeć cerkwie, jednak mili Państwo przez tamte rejony nie jechali, tylko kierowali się od razu na Bicaz, które było kolejnym celem naszej wycieczki. Jednak wizja zaoszczędzenia 300 km i 3 dni jazdy kosztem jedynie niezobaczenia cerkwi była atrakcyjna i w końcu postanowiliśmy pojechać z nimi do Bicaz.
Droga zrobiła się dla nas ciekawsza, bo nie trzeba było się męczyć na podjeździe, poza tym jechało się szybciej i zaczęły pojawiać się jakieś widoki. Co jakiś czas stawaliśmy na poboczu, żeby porobić zdjęcia.
I na wspólne zdjęcie też się załapaliśmy :)



Po jakimś czasie dojeżdżamy do przełęczy Prislop (1413 m n.p.m.), gdzie możemy podziwiać widoki.





Jedziemy dalej, możemy podziwiać drogę, którą przyjechaliśmy. Ogólnie jedziemy dalej przez las, co chwilę pojawiają się serpentyny i przepaście :)



Po drodze mijamy kolejny mostek zawieszony na linach, tym razem trochę dłuższy - w kolejnych dniach widok taki będzie częsty.





Po paru godzinkach dojeżdżamy do Poiana Teiului, skąd można obserwować już piękne Jezioro Bicaz. Zbiornik jest jednym z większych jezior zaporowych w Karpatach rumuńskich, a jego powierzchnia wynosi około 3000 ha i stanowi granicę pomiędzy górami Ceahlau i Stânişoarei.



W końcu po 20:00 dojeżdżamy do Bicaz, gdzie znajdujemy Motel Cristina z domkami campingowymi. Niestety nie możemy tu rozbić namiotu, więc bierzemy mały domek (złożony z jednego małego pokoiku), rozpakowujemy się i zapraszamy nowych znajomych na piwo. Miejscówkę mamy bardzo fajną, bo nad samym jeziorkiem, kelner nam się trafił również bardzo sympatyczny, więc wieczór nam się udał :)



Dzień następny...

Dzisiaj budzik nastawiony już standardowo na 8:00, chociaż już wcześniej nie spaliśmy, bo koło namiotu szczekał nam pies, piały koguty, świnie chrumkały, a właściciel palił ognisko, którego dym dość intensywnie było czuć. Po 1,5h wolnego zbierania się (pakowanie sakw jest najgorsze!) żegnamy gospodarzy i kierujemy się na Sighetu Marmației.
Praktycznie zaraz wyrastają góry, a co za tym idzie - podjazdy. Droga pnie się w górę, jest ciężko, nogi nas bolą, poza tym mam zwykłe sandały na nogach i stopy co chwilę odrywają mi się od pedałów. Wniosek z tego taki, że muszę zainwestować w sandały z SPD. Dzięki sandałom na pewno jest przewiew, a temperatura dziś wysoka.
Widoki za to piękne, wszędzie zielono, pełno drzew.







Po jakimś czasie wyjeżdżamy z lasu i ukazuje nam się widok na góry, pięknie jest...



Po trudach podjazdu w końcu przyszedł czas na zjazd do Petrovy, piękne widoki i kilka ostrych zakrętów.



W Leordina zatrzymujemy się na "obiad". Kupujemy chleb, ser, pomidory i jogurty i mamy małą ucztę przed sklepem. Pani ze sklepu bardzo miła, pytała się, czy jesteśmy z Polonii i czy robimy tour :) W ogóle wzbudzamy sensację wśród ludzi, wszyscy się na nas gapią.

Po zjeździe pojawiła się przy nas rzeka Vișeu, po drodze zauważamy też nad nią długi most na stalowych linach. Taka mała i zwykła rzecz, a cieszy :)







W końcu dojeżdżamy do Vișeu de Sus i tam szukamy campingu. Ludzie sami podchodzą i starają się pomóc, gdy widzą, że pochylamy się nad mapą i czegoś szukamy. W końcu jakimś cudem trafiamy na Pensjonat Agnes, chociaż nawet z pomocą znaków ciężko było tam trafić. Bez problemu możemy rozbić namiot. W porównaniu z poprzednimi noclegami to płacimy sporo, bo 35 lei, ale mamy do dyspozycji łazienkę z prysznicem i stół z krzesłami, gdzie możemy się spokojnie rozłożyć. Dogadać się idzie również bez problemu, bo obsługa mówi i po niemiecku, i po angielsku.
Maciek idzie po małe zakupy, a ja rozbijam namiot.



Maciek wraca w ogromną połówką arbuza, kupujemy również rumuńskie piwo (Ursus i Timișoreana) i nastaje czas na zasłużony odpoczynek :)





Dzień następny...

Kolejny dzień i kolejna pobudka o 8:00 - dziś zamiast budzika mogliśmy usłyszeć ciągłe krakanie. Noc była spokojna, zasnęłam od razu po położeniu się, nie słyszałam nawet krzyków z boiska obok, które Maćkowi nie dały spać. Zjedliśmy śniadanie, zaczęliśmy się pakować i znów w drogę. Kierujemy się na Negrești-Oaș, po drodze podziwiając góry.





W Negrești-Oaș zatrzymujemy się na małe zakupy. Ludzi jest mnóstwo, mimo że to nie weekend, a i pora jeszcze wczesna. Smarujemy się również kremem z filtrem, bo mimo chmur, to już jesteśmy mocno opaleni.
Po dłuższym postoju jedziemy dalej. Przejeżdżamy przez ciekawą wieś Certeze, w której obserwujemy mnóstwo świeżo wybudowanych, bądź w dalszej budowie domów. Domy te jednak w większości są dwu- bądź trzypiętrowe, z dużymi kolumnami i według mojej opinii - przesadnie zdobione. Odniosłam wrażenie, że każdy chciał mieć dom lepszy od poprzedniego, co niekoniecznie wychodziło estetycznie. Ale to jest tylko moje zdanie :)



A tu jeden budynek, który mi się jednak spodobał.



Jedziemy dalej, a za wioską Huta Certeze droga zaczyna piąć się do góry. I w końcu musiał zacząć się podjazd... Miałam wrażenie, że zrobiłam z 10 kilometrów, a tu dopiero 2 km... Ale trudy podjazdu wynagradzał widok górek, poza tym w końcu kiedyś musiał nastąpić zjazd :)



W końcu dojeżdżamy do Przełęczy Huta (Pasul Huta). Rozdziela ona góry Oaș i Igniși znajduje się na wysokości 587 m.n.p.m. Radzę wcześniej zaopatrzyć się w napoje, bo tam za puszkę coli i małą wodę mineralną zapłaciliśmy 8 lei. Po krótkim odpoczynku ruszamy w dół. Jedziemy już blisko granicy rumuńsko-ukraińskiej, zjazd się skończył, wydaje nam się, że jest lekko z górki, a w najgorszym wypadku prosta droga, a my męczymy się przy pedałowaniu – takie złudzenie.
Jakiejś 5 kilometrów przed miejscowością Săpânța (naszym celem dzisiejszej podróży) zaczepia nas pod sklepem starszy mężczyzna. Okazało się, że mówił w czesko-ukraińsko-rumuńskim języku i opowiadał, że za młodu pracował w Czechach, że jeździł też do polski, bo jego babcia stamtąd pochodziła. Po chwili żegnamy się z mężczyzną i jedziemy do Săpânțy.



Znajdujemy najpierw nocleg na podwórku u jednego gospodarza, który wynajmuje również pokoje. Za nocleg + możliwość skorzystania z prysznicu liczy sobie 30 lei. Cóż, Maćkowi nie chce się więcej szukać czegoś tańszego, więc mówimy, że zostajemy, ale wrócimy za jakąś godzinę, bo najpierw chcemy obejrzeć Cimitirul Vesel, czyli Wesoły Cmentarz.
Wesoły Cmentarz jest bardzo nietypowy, gdyż pamięć o zmarłym oraz jego śmierć są przedstawione w sposób radosny, a nawet żartobliwy. Na Wesołym Cmentarzu dominuje kolor niebieski – tym kolorem pokryte są nagrobki i krzyże. Na krzyżach widnieją zdobione obrazki, czasami dwustronne, pokazujące kim za życia był zmarły (np. pasterz, górnik, cieśla) lub jak spędzał swój wolny czas (np. przy popijawie :)). Na niektórych nagrobkach można było także zaobserwować okoliczność, w jakiej dana osoba zmarła.













Cmentarz naprawdę zrobił na nas wrażenie, za wstęp trzeba zapłacić 5 lei, ale warto i każdemu polecam.
Po zwiedzeniu Wesołego Cmentarza jedziemy do naszego gospodarza, rozbijamy namiot i posilamy się chlebkiem z miodem, który kupiliśmy po drodze.





Dzień następny...

Po dwóch godzinach drzemki w samochodzie wstajemy po 4:00 i ruszamy w dalszą drogę. Jedziemy w większości wśród pól, Maciek dalej drzemie, a ja podziwiam gniazda bocianów - naliczyłam ich chyba z 15.
Przed 8:00 jesteśmy w Debreczynie. Jeździmy przez pół miasta i szukamy strzeżonego parkingu, jednak napisu "Őrzött parkoló" nigdzie nie znajdujemy. Parkingi oczywiście są, ale takie przydrożne z parkomatami. Na pewno nie czułabym się komfortowo zostawiając tak auto na 3 tygodnie. Zaczepiamy Straż Miejską, jednak oni ani słowa po angielsku, czy niemiecku nie umieją. Z pomocą przychodzi do nas babka z psem, która gdzieś nas kieruje, jednak nic nam to nie pomogło. Jeździmy dalej, w końcu zauważamy teren Policji. Idziemy tam, gość pomocny, tłumaczy nam po angielsku, że gdzieś w okolicach jakiegoś salonu samochodowego być może znajdziemy parking. Dojechaliśmy tam, jednak parkingu strzeżonego jak nie było, tak nie ma. Jest za to posterunek Policji. Maciek chce iść zapytać, więc idę za nim. Policjant na portierni również nie mówi po angielsku, czy niemiecku, ale każe nam poczekać 5 minut i ktoś zejdzie. W końcu schodzi gość, pytam się, czy wie, gdzie jest jakiś parking strzeżony, ale on tylko odpowiada "yes". Więc pytam się gdzie, ale on chyba nie rozumie o co mi chodzi. W końcu wychodzi na to, że on myśli, że nam samochód skradziono... Nie da mu się wytłumaczyć, że nie o to nam chodziło. W końcu poszedł po jakiegoś innego gościa, jednak zanim przyszli, to postanowiłam olać to, bo jeszcze nas zamkną za zawracanie głowy :P Poza tym byłam już wkurzona tą całą sytuacją, gdzie na początku urlopu już mamy jakieś problemy. A co dopiero będzie w Rumunii?
Jedziemy dalej do miasta, ja już jestem zrezygnowana, aż nagle Maciek zauważa jakiś parking przy szpitalu. Okazuje się, że strzeżony nie jest, ale w miarę bezpieczny. Niestety nie możemy być wybredni i decydujemy się zostawić tam auto. Dogadujemy się z gościem i za 15.000 forintów możemy zostawić auto do 14 lipca. Wypakowujemy się, składamy rowery, zakładamy sakwy, przebieramy się i w drogę. Gość z parkingu wytłumaczył nam jak mamy wyjechać i kierować się na dobrą drogę. Kierujemy się na Vámospércs, aż w końcu po 30 kilometrach ciężkiej jazdy (z uwagi na ciężkie i obładowane sakwy) dojeżdżamy do granicy węgiersko-rumuńskiej.



Dalej jedzie się już fajnie, droga w miarę prosta, jest ciepło i na razie nie pada. Może jest trochę monotonnie, bo ciągle to samo – pola i pola.



W końcu zatrzymujemy się na mały odpoczynek. Zaobserwowaliśmy, że co jakiś czas przy drogach są porobione zatoczki, czasami nawet postawione są ławki i można bez problemu sobie odpocząć – bardzo fajny pomysł.



Ruszamy dalej, niebo chmurzy się coraz bardziej. Mnie na dodatek zaczyna boleć lewe kolano, czuję taki jakby skurcz. Cóż, odzywa się siedzenie w pracy :P
Mamy już 60 km na liczniku, zaczyna powoli kropić, więc postanawiamy wsiąść w pociąg w Carei i dojechać pociągiem do Satu Mare. Wyciągnęliśmy mapę, żeby znaleźć stację kolejową, jednak nic z niej się nie dowiadujemy. Nagle podjeżdża do nas gość w BMW i widząc, że oglądamy intensywnie mapę, pyta czego szukamy. Wskazał nam drogę na dworzec i dzięki niemu bez problemu dojechaliśmy. Byliśmy zaskoczeni, że tak sam z siebie do nas podjechał i zainteresował się. Dojeżdżamy na dworzec i za 21 lei (równowartość 21 zł) kupujemy bilety do Satu Mare. Pociąg mamy za godzinę, więc czekamy na hali dworca. Prócz nas jest jeszcze tylko jakaś bezdomna śpiąca na ławce. Później pojawia się jakiś gość z dwójką dzieci, które od razu do nas podbiegają i proszą o pieniądze. Ja udaję, że nie rozumiem, bo wkurza mnie coś takiego bardzo – zwłaszcza, że dzieci nie wyglądały na głodne. U rumuńskich (w sumie bardziej cygańskich) dzieci to już chyba taka tradycja. Jednak moje zdanie jest takie, że lepiej nie dawać pieniędzy, bo przyzwyczają się, że turysta zawsze daje pieniądze i każdego co rusz będą o nie prosić.
W końcu wsiadamy do pociągu. Niestety nie ma żadnego przedziału dla rowerów, więc próbujemy zmieścić się między dwoma przedziałami i nie utrudniać nikomu przejścia. Niestety ludzie często się pchali i nie czekali aż zrobimy im miejsce… Ogólnie odczucia miałam negatywne co do tego pociągu i ludzi w nim i miałam już dość tej wyprawy…



W końcu dojechaliśmy do Satu Mare, wyszliśmy z dworca i rozglądamy się za jakimś campingiem. Jedziemy w jedną stronę, ale ciągle nic, więc Maciek podjechał na stację benzynową. Ludzie każą nam zawrócić. Po drodze Maciek zaczepia gościa, który akurat wsiadał do auta i pyta się, czy wie, gdzie jest jakiś camping. Gość wskazuje nam drogę, jednak po chwili mówi, żebyśmy jechali za nim. Jedzie 30 km/h na awaryjnych, a my za nim. Krążymy tak po mieście, zatrzymujemy się przy jakimś boisku, a za nami Policja. Gość tłumaczy Policjantom czego szukamy i wszyscy razem na ten temat dyskutują. W końcu Policjanci życzą nam miłego pobytu, gdzieś znikają, a my z naszym przewodnikiem jedziemy dalej. W końcu dojeżdżamy do jakiegoś miejsca, gdzie stoją domki bungalowe. Gość załatwia nam nocleg za 10 lei w namiocie i żegna się z nami nic nie chcą w zamian za pomoc.
Rozbijamy namiot przy boisku, rozkładamy się z naszymi rzeczami i jedząc kolację podziwiamy mecz :)



Dzień następny...

Dzisiaj jakoś w końcu zebraliśmy się z Maćkiem na rower, chociaż pogoda nie zachęcała, bo co chwile przelotnie padał deszcz. Najpierw pojechaliśmy do Muzeum Techniki Sanitarnej w Gliwicach, jednak zwiedzanie i w ogóle cała impreza zaczynały się od 13, więc nie chciało nam się czekać. Następnie pojechaliśmy do gliwickiej Mariny. Tam też wszystko się dopiero zaczynało, jedyną atrakcją był przejazd łódką, bądź motorówką. Chociaż nie, była jeszcze jedna atrakcja - mega, 10-minutowa ulewa, myślałam, że nie wydostaniemy się przez nią dalej. W końcu przestało padać, więc stamtąd chcieliśmy podjechać na Radiostację. Przejeżdżaliśmy przez os. Kopernika i nagle słyszę syk z opony. Pierwszy kapeć w tym sezonie musi być, tylko czemu dziś? Wczoraj był piątek 13-tego :P Maciek zostawia mnie samą i jedzie do rowerowego, a ja idę spokojnie Toszecką. Spotykamy się z Maćkiem po drodze, wymiana dętki i na Radiostację. Tam chwilka odpoczynku i w drogę, teraz do Zabrza. Najpierw jedziemy do Szybu Maciej, potem chcemy podjechać do Muzeum Górnictwa Węglowego, ale Ci w tym roku nie biorą udziału w Industriadzie. Jedziemy więc do Kopalni Guido, tam chwilka oglądania atrakcji i jedziemy do Skansenu Górniczego Królowa Luiza. Tam też jednak nieczynne... No to jedziemy z powrotem do Gliwic, zahaczamy jeszcze o Muzeum Odlewnictwa Artystycznego i do domy.